- vado
- 1.
vādo (vāsi, Tert. Pall. 3), 3, v. n. [cf. Sanscr. root gā-, go; Gr. BA, ainô], to go, walk; esp. to go hastily or rapidly, to rush (syn. incedo).I.Lit. (rare but class.): vadunt solidā vi, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 277 Vahl.): ingenti cursu, id. ap. Fest. p. 363 Müll. (Ann. v. 470 Vahl.):B.
cum feras bestias videamus alacres et erectas vadere, ut alteri bestiae noceant,
Auct. Her. 2, 19, 29:vadit fremit refringit virgulta pede vago,
Cat. 63, 86:vadimus inmixti Danais,
Verg. A. 2 396:ad eum (Pompeium) postridie mane vadebam,
Cic. Att. 4, 10, 2:ad amnem,
Ov. M. 11, 137:inde in primum aditum pontis, Liv 2, 10, 5: in hostem,
to stride on, advance, id. 7, 24, 6:haud dubi am in mortem,
Verg. A. 2, 359:per hostes,
Tac. H. 3, 41:cras mane vadit,
Cic. Att. 14, 11, 2:vadite, et haec memores regi mandata referte,
Verg. A. 11, 176; 4, 223; Hor. Ep. 1, 13, 19.—Of inanimate things:II.Euphrates in Mesopotamiam vadit per ipsam Seleuciam,
Plin. 5, 26, 21, § 90:circulus per medios Parthos,
id. 6, 34, 39, § 213. —Trop.:2.ardua per praeceps gloria vadit iter,
Ov. Tr. 4, 3, 74:vadit animus in praeceps sciens, etc.,
Sen. Hippol. 180:eruditi et rude vulgus in eam (sententiam) cursu vadit,
Plin. 2, 7, 5, § 23; App. M. 2, p. 117, 27.vădo, āre, v. a. [vadum], to wade through, ford:flumina, quae sine pontibus vadari nequeunt,
Veg. Mil. 2, 25:quia neque navium copia pro tempore erat, neque vadari fluvius poterat,
Sulp. Sev. Chron. 1, 22, 3.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.